Маёй Ельшчыне

Усе захапляюцца так краем нарачанскім, Мне ж мая Ельшчына ў колькі раз мілей. Люблю садоў цвіценне
ранкам майскім
І прыгажосць кляновых восенскіх алей. Люблю наш Ельск спакойны і чысцюткі, Што прыгажэе, маладзее з году ў год. Даўно і ўсюды ходзяць ужо чуткі,
Што працавіты тут жыве народ!
Кожны жыхар на карысць горада шчыруе: Той песціць кветкі, іншы дрэўца пасадзіў, Стары й малы свой горад любіць і шануе
У яго душы часцінку кожны ўлажыў.
Мой, любы горад! Ты такі прыгожы!
А колькі ж ліхалецця бачыў ты?
Заўжды прыветны, як дзянёк пагожы,
А лёс табе дастаўся непрасты.
Колькі вайна сыноў тваіх згубіла?! Чарнобыль злосна попел расыпаў,
Але ў цябе з’яўлялася зноў сіла,
Зноў адраджаўся ты і болей расцвітаў.
Квітней, мой Ельск, маё Палессе!
Няхай Чарнобыля больш раны не баляць, Няхай народ табе складае песні
І хай яны ў цішы тваёй звіняць!

Падгалле 

Шумяць дажджы над роднай вёскай,
Звіняць ля рэчкі звонка камары,
У поле статак цягнецца палоскай,  
Такуюць гучна  на ўзлеску глухары.
Буслы крычаць: чагось не падзялілі,
Клякочуць і ляцяць недзе за сад
Чорнага брата моцна не ўзлюбілі
І праганяюць яго у лес  назад.  
А чорны бусел ім не падаецца Расправіў крылы і ў атаку смела ідзе
Адзін з усімі імі  мужна б’ецца
І толькі пырскі скачуць па вадзе.
А, як за вёску выйдзеш  на балота,
Убачыш чаплю і пачуеш журавоў
І толькі ў поўдзень дзённая спякота
Усіх прыгоніць да Жалоні берагоў.
Падгалле –  сэрцу родныя мясціны,
Я бачу вас начамі часта ў снах
Мне сняцца тыя незабыўныя часіны,
Што ў ягадах была, або ў грыбах.
Дагэтуль вабяць усе лясныя сцежкі,
Усё тут знаёма – дрэвы, кожны куст,
Крынічка чыстая, што б’е ў Міжлессі,
А колькі ягад – выбірай на любы густ.
Дружных людзей такіх, як у Падгаллі,
Бадай, не знойдзш больш ты а нідзе,
Гасцінна сустракаюць хлебам-соллю
Заўсёды разам: і ў гулянцы, і ў бядзе.
А сёння, як жывецца маёй вёсцы?
Сюды вяртаюся ў думках зноў і зноў,
Бо тут пакінула часцінку сэрца,
Сваю душу і ўсіх сваіх  сяброў.

Горкі ўспамін
 

Старая жанчына застыла ля плоту. Рукою сухенькай змахнула слязу.

І зноў не прагнаць ёй тугу і самоту,

Да скону свайго не забыць ёй вайну. Жахлівы той дзень зноў стаіць прад 

                                                вачыма:

Згарэўшая вёска – адны каміны… Чацвёра дзяцей ў яе за  плячыма
І доўгія годы, той жорсткай вайны.
Яна раніцою пайшла за вадою. У зямлянцы шчэ спалі яе хлапчукі.

Ля студні сустрэлася з Кацяй-удавою

І тая шапнула, што нашы прыйшлі.

З-за лесу пачуліся грому  раскаты. Фашысты ўцякалі ў напрамку шашы. Прамою наводкаю білі гарматы

І нашы салдаты ў атаку пайшлі.

Шалёна страчыць пачалі аўтаматы. Пякельны агонь шугануў да нябёс

І ў гэтым агні здабывалі салдаты

Сваю Перамогу, свабоды свой лёс!

А потым параненых, мёртвых збіралі Стаміліся вочы ад страшных пакут…

І моўчкі, зацята магілу капалі

Сяброў каб пакінуць навечна ўжо тут.

У брацкай магіле ляжаць засталіся Беларус, украінец, казах і грузін…

Старая жанчына, за іх памаліся

І зноў узгадай горкі свой успамін.

Беларусь – чысты дом 

Там, дзе Ясенец шэпча Жалоні:“Кахаю…”, Дзе ў лясах векавых заблудзіліся хмары, Там, дзе клін жураўліны ў небе вісіць,
Мая любая вёска Падгалле стаіць. Працавітыя людзі на нашай зямлі.
Гонар роднае вёскі заўжды бераглі. Чысціня на падворках вочы вабіць ізноў Цешыць сэрца і душу зеляніна садоў.
У зялёных садах патанаюць дамы.
З труб высокіх у неба не струменяць дымы. У агародчыках яркія кветкі цвітуць
Ля шпакоўні шпакі пільна варту нясуць. Тут убачыш на кветках, як шчыруе пчала.
Чорны бусел палюе на ўскрайку сяла.
Голас свой на балоце падаюць журавы. Многа ягад, грыбоў у мясцовым бары. Зазырчэюць увосень гронкі тонкай рабіны
І кастрычнік, як бісер, сыпане журавіны. Будуць людзі ў вёсцы дружна зноў 
шчыраваць,
Каб падмесці, падгрэбсці, пасадзіць і 
прыбраць.
Каб яшчэ прыгажэйшай нашу вёску
зрабіць,
Пра наказ нашых продкаў каб нам не
забыць:
Пустазелле скасіць і прыбраць іншы лом
І каб горда гучала : Беларусь – чысты дом!

***

Мне очень часто снятся васильки
И голос хлебной нивы золотой
Мне б спрятаться в ней от тоски  
И заблудиться вместе там с тобой.
Сплела бы я сапфировый венок
Под цвет твоих прекрасных синих глаз Колосьев бы вплела в него пучок
И капельку росы словно алмаз.
Приворожила б тем венком тебя,
Что б позабыл ты обо всём на свете,
Что б видел и любил только меня
Не замечая других  женщин на планете.
Идут года, вновь колоситься рожь
Седеем мы, а васильки не потускнели
Мои воспоминания не тревожь 
Я спрятала их в зимние метели. 
Они в надёжном сейфе изо льда,
Закрыты навсегда, и нету кода
И лишь во снах приходят иногда
Как солнца луч в ненастную погоду.
На перекрёстке жизненных дорог
Тебя я встречу, может быть однажды
Не пожалею видя, как продрог,
Ведь в одну реку невозможно войти дважды.