Агей Канавод

Агей Канавод нарадзіўся у 1912 годзе ў вёсцы Дабрынь. Вучыўся ў школе ў Ельску, у 1930 годзе атрымаў агранамічную адукацыю пасля заканчэння школы сялянскай моладзі, якая знаходзілася ў вёсцы Санюкі. Два гады працаваў аграномам у Рамязах. Прызваны ў Чырвоную Армію і накірованы ў аб’яднаную Беларускую ваенную школу ( Мінскае ваеннае вучылішча), якую закончыў у 1936 годзе. Служыў камандзірам ўзвода дывізіёна.

Вялікую Айчынную вайну Агей Данілавіч прайшоў ад першага да апошняга дня. У сталінградскіх баях служыў камандзірам 722- га зенітнага артылерыйскага палка. На світанні 15 верасня 1942 года зенітныя батарэі палка трапным агнём збілі тры “Юнкерсы”. Канавод атрымаў сваб першую баявую узнагароду – ордэн Чырвонага сцяга.

Пасля разгрому ворага пад Сталінградам полк быў перайменаваны ў 166-ы гвардзейскі зенітна- артылерыйсткі і ўвайшоў у склад 18-й зенітна- артылерыйскай дывізіі. А.Д. Канавод стаў начальнікам штаба дывізіі. У счкладзе 2-й гвардзейскай арміі яна прымала ўдзел у бітве на рацэ Міус, у баях за Сіваш, Джанкой, Сімферопаль, Севастопаль.

Наступіў 1944 год. Поўнай перамогай закончылася аперацыя “Баграціён” вызвалена Беларусь. Затым была Польшча – Люблін, Родам, Лодзь, фарсіраванне Одэра, Берлінская аперацыя… Вялікую Айчынную вайну Агей Даніловіч закончыў у званні палкоўніка.

Да 1949 года А. Д. Канавод служыў у Германіі ў групе савецкіх войск. Камандаваў брыгадай у Кіеўскай ваеннай акрузе, затым дывізіяй. Яму было прысвоена званне генерал- маёра артылерыі.

У 1956 годзе А. Д. Канавод пераведзены ў Прыкарпацкую ваенную акругу на працьпаветранай абароне. Закончыў ваенную акадэмію і яшчэ амаль дзесяць гадоў служыў намеснікам камандуючага Кіеўскай ваеннай акругі па супрацьпаветранай абароне. Пасля выхаду ў адстаўку працаваў у грамадзянскай абароне Кіева.

А. Д. Канавод узнагароджаны трыма ордэнамі Чырвонага Сцяга, ордэнам Кутузава, трыма ордэнамі Чырвонай Зоркі, польскім крыжам “За храбрасць”, медалямі.

Памёр А. Д. Канавод у 1981 годзе.

Акунец, П. Генерал артылерыі П. Акунец // Памяць. – Мінск: Ураджай, 2001. – 296 с.