|
|
||||||||||||||||
|
За ўмелую і паспяхова праведзеную аперацыю, наша группа, у тым ліку і я, была прадстаўлена да ўзнагароды. Гэта было роўна праз год, пасля таго, як я стаў партызанам і атрымаў I-ае баявое хрышчэнне пад час аперацыі ў вёсцы Скароднае. Ніколі не забудуцца мне рэйды ў тыл ворага на Жытоміршчыне. Пакуль адсутнічала сувязь з Вялікай Зямлёй, даводзілася ў цяжкіх баях здабываць сабе зброю. Плата за баявыя трафеі была вельмі высокай – жыццё баявых таварышаў. Калі наладзілі паветраную сувязь з Масквой, атрад атрымаў рацыю і меў магчымасць каардынаваць сваю дзейнасць з іншымі партызанскімі атрадамі, з Цэнтрам. Менавіта па заданні Масквы, партызаны ўключыліся ў рэкавую вайну. З найбольш буйных аперацый на чыгунцы стаў падрыў варожага цягніка на ўчастку Мазыр-Оўруч. Рэха выбуху было чутно аж ва ўрочышчы Старына, паблізу в.Чапаеўка (раней в.Гнайное), дзе ў той час была размешчана партызанская база. Мне і маім сябрам-падрыўнікам камандаванне аб’явіла падзяку. 1944 год быў азнаменаваны баявымі лзеяннямі нашага партызанскага атрада за Бугам. Калі ж пачалося вызваленне роднай Беларусі, я разам з іншымі партызанамі трапіў у санаддзел 13-й Арміі, атрымаў званне старшыны і працягнуў змагацца з заклятым ворагам. Цяпер у мяне была не менш адказная місія – эвакуацыя параненых і хворых у тыл. Дзень 9 Мая быў радасным для ўсіх, хто застаўся ў жывых. Але складваць зброю было яшчэ рана. Недабітыя групоўкі азвярэлых гітлераўцаў аказвалі жорсткае супраціўленне. Нямала цяжкасцей прыйшлося сустрэць пры разгроме дзевяцітысячнай арміі эсэсаўцаў ў чэшскім горадзе Хамотоў. Указ аб дэмабілізацыі ў кастрычніку 1945 года я атрымаў у Львоўскай ваеннай акрузе. Быў узнагароджаны медалямі “Партызан Вялікай Айчыннай вайны II-й ступені”, “За баявыя заслугі”, “За Перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 г.г.”. А ордэн “Чырвонай зоркі” атрымаў праз 29 гадоў – узнагарода знайшла героя. 
|
|||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||
