|
|
||||||||||||||||
|
Вёска павіна жыць… Некрашоўка. 1870 год. Хутар, 5 двароў, 22 жыхары. 1924 год. Хутар, 57 двароў, 268 жыхароў. Пра тэта сведчаць архівы г. Мінска і Мазыра. І996 год. Вёска, 15 двароў, 36 жыхароў (3 вестак Качышчанскага сельсавета). Што ж здарылася з гэтай, яшчэ нядаўна немалой вёскай Ельшчыны, дзе 20-30 год назад было каля 100 двароў і больш 200 жыхароў? А цяпер — чатыры-пяць сем'яў тых, чые продкі жылі тут многія дзесяцігоддзі. Астатнія раз'ехаліся... Трынаццаты год чорная хмара чарнобыльскай бяды вісіць над гэтай некалі шумнай вёскай, якая ўтульна размясцілася на берагах невялічкай рачулкі Чэрцень. Больш 150 год існуе вёска. Многія падзеі прайшлі праз лёс першапасяленцаў і іх патомкаў — Дзянісавых, Малашчанкаў, Капачоў, Мазалёў... Паявіўся хутар Некрашоўка прыкладна ў канцы першай паловы мінулага стагоддзя на тэрыторыі Кузьміцкай сельскай абшчыны Скараднянскай воласці. Старыя людзі расказвалі: "Памешчыкі суседніх маёнткаў Кузьмічы і Кочышчы пажанілі дзяцей і ад сваіх угоддзяў выдзелілі на беразе Чэртня новай сям'і надзел ворнай зямлі, сенажаці і лесу. На адным з пагоркаў, на левым беразе рэчкі, пабудавалі дом і гаспадарчыя пабудовы, пасадзілі сад. Дом згарэў у апошнюю вайну. Ліпы, грушы і кусты бэзу ў былым садзе захаваліся і сёння, упрыгожваючы вёску. Для абслугоўвання новага маёнтка прымусова былі пераселены з Кузьміч і Кочышч некалькі сем'яў. Тут для іх былі выдзелены таксама надзелы зямлі. Назва вёскі ўтворана ці ад прозвішча Кузьміцкага памешчыка Некрашэвіча (прозвішча польскага паходжання, пашыранае на Палессі), ці ад імя селяніна Некраша, надзел зямлі якога знаходзіўся тут. Сяляне ў асноўным займаліся земляробствам і жывёлагадоўляй. Вакол новага пасялення ў пойме рэчкі Чэрцень былі вялікія плошчы балот, багатыя сенакосамі і пашай для жывёлы. Некаторы прыбытак давалі сялянам рыбалоўства і занятак пчалярствам. Акрамя гэтага ім прыходзілася апрацоўваць памешчыцкую зямлю, нарыхтоўваць корм для гаспадарчай жывёлы, даглядаць яе. Побач з вёскай праходзіў дзяржаўны Валынскі тракт з Санкт-Пецярбурга на Валынь і ў Падолію. У той час гэта была адзіная дарога ў гарады блізкія і далёкія. Яна была абсаджана бярозамі, а праз балоты намошчаны грэблі і гаці. Некрашоўскія сяляне часта наймаліся для перавозкі дзяржаўнай пошты, чыноўнікаў і іншых пасажыраў, так як на бліжэйшых паштовых станцыях — у Караліне, Скародным, Кузьмічах было ўсяго па шэсць службовых коней, якіх, вядома, не хапала. У другой палове 19-га стагоддзя на ўскрайку вёскі быў пабудаваны пастаялы двор і карчма для адпачынку праезджых. Пра гэта і сёння напамінае ўрочышча "Карчма". |
|||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||
