|
|
||||||||||||||||
|
Жыхары, якія ўцалелі ў час вайны, актыўна ўключыліся пасля перамогі ў аднаўленне разбуранага вайной жылля. Нялёгкая гэта была справа. Не хапала коней, машын, зерня, каб пасеяць. Капалі зямлю лапатамі, запрагалі ў вазы і плугі кароў. Праз некалькі гадоў на месцы выраслі дамы, на калгасных дварах - фермы, сховішча, гараж. Паявіліся машыны. Не ведаючы адпачынку, з рання да позняга вечара працавалі на калгасных палях і фермах былыя франтавікі: Дзянісаў Уладзімір Кірылавіч, Малашчанка Адам Прохаравіч, Капач Аркадзь Якаўлевіч, Дзянісаў Аляксей Васільевіч і многія іншыя. Не адставалі ад іх жанчыны, падлеткі - будучае вёскі. Душой калектыву доўгія гады быў старшыня гаспадаркі - удзельнік вайны, былы рэдактар раённай газеты Бенза Іван Астапавіч. За дзесяць-пятнаццаць гадоў усё было адноўлена. Выраслі будынкі школы, клуба, комплекснага прыёмнага пункта бытавога абслугоўвання насельніцтва, магазіна. Забалочаныя землі ў пойме ракі Чэрцень былі асушаны, ліквідавана мелкаконтурнасць палёў. У пяцідзесятыя гады да калгаса ў Некрашоўцы былі далучаны вёскі Калінавая і Чэрцень. Калгас "Абарона Саветаў" неаднаразова займаў вядучыя месцы ў раёне па вытворчасці прадуктаў сельскай гаспадаркі, многія калгаснікі былі ўдастоены ўрадавых узнагарод. Некалькі слоў пра людзей пасляваеннай Некрашоўкі. Вялікім вучоным - аграрнікам, доктарам навук, прафесарам Расійскай Акадэміі стаў Капач Мікалай Лявонцьевіч. Доўгія гады на дзяржаўнай, партыйнай і грамадскай рабоце знаходзіліся Дзянісаў Леанід Карнеевіч і Капач Міхаіл Аркадзьевіч. Настаўнікамі, кіраўнікамі сярэдніх школ і добрасумленнымі выхавальнікамі моладзі працавалі Дзянісаў Уладзімір Дзям'янавіч і Дзянісаў Мікалай Андрэевіч. Высокія ваенныя званні атрымалі Дзянісаў Уладзімір Захаравіч і Карпаў Якаў Андрэевіч. Амаль усё жыццё працаваў землеўпарадкавальнікам раёна былы. партызан Дзянісаў Міхаіл Пятровіч. Многія сталі спецыялістамі другіх галін народнай гаспадаркі. Цяпер Некрашоўка ўваходзіць у склад СПК "Рэвалюцыя". У вёсцы з'явілася некалькі новых жыхароў (у асноўным перасяленцы з краін былога СССР). Ёсць надзея, што Некрашоўка не знікне, будзе жыць. Гэты нарыс падрыхтаваны для тых, хто не па свайму жаданню пакінуў Некрашоўку, каму яна сніцца, дзе засталіся магілы родных. Ён напісаны для падрастаючых пакаленняў, каб не забывалі гісторыю роднага краю. Для новых жыхароў- гэта звесткі пра вёску, дзе ім давядзецца жыць і працаваць. Не на пустым месцы яны ж пасяліліся. Некрашоўка жыла, жыве цяпер і павінна жыць...
Источник: Капач, М. Некрашоўка павінна жыць / М. Капач, М. Дзянісаў // Народны голас. – 1998г. – 15 ліпеня. |
|||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||
